Osman Konuk ve Bir Şiir olarak:Penye ve Hakikat

Osman Konuk

iyiydik. penyelere inanıyorduk

doğum günü şarkılarına, pastalara ve mumu üfleyen kişiye

iy ki doğmuş olmanın neşeli gerekliliğine

kimyaya, ölçü ve tartı aletlerine inanıyorduk

adı fatma, fatma'ya hemen inanıyorduk

sergio leona'ya, elektrik enerjisine

adı ali, ali'ye niçin inanmayalım

iyiydik

ikinci tokatları kültürel fark kuramıyla açıklıyorduk

birincisi doğaçlamaydı zaten

üçüncü tokat ama insan haklarına aykırı

insan haklarına inanıyorduk

john locke'a ve john wayne'e

bir yerden bir yere gitmeye inanıyorduk

montlara, pamuk tarlalarına, virginia tütününe

ölülerin yönetimindeki dirilerin savaşına

ama en çok penyelere

"lili marlen şarkısı ne kederlidir"

aldık, kabul ettik; çok kederlidir

buralarda bir yerdeydi, ona da inanıyorduk

her neydiyse zaten şüphe yok inanmamıza

el kameralarına, merhamete… reno toros'a

nerdeyse iman edecektik üretimden kalkmasa

iyiydik

penyelere inanıyorduk. monogamiye ve sürprizlere

sürpriz diyen bir ağzın kibirli büzülüşüne

bikini adasına ve bahçıvan pantolonlara

kremlere ve troçki'nin dürüst biri olduğuna nedense

kiraz zamanına, tanpınar' a

istanbul dünya başkentidir cümlesine ve kepekli pirince

kayıp kardeşlere, ölü dillere, mühendislere

kayıp kardeş fikrinde kulağa hoş gelen bir şey yok mu

jodie foster'a ; hep beraber

elmalılı tefsirine, bir kısmımız

çok azımız karabaş tecvidine

terlemeye, rutubete, madonna'ya

vatan değerli bir arsadır, millî emlakçılara

devlet demiryollarına ve halkın karayollarına

çift güllü yasin kitaplarına

mor beyaz afyon çiçeklerine değil ama

bir daha: çift güllü yasin kitaplarına

kendine iyi bak dileklerine; görüşürüz

niye görüşeceksek

şadırvanlara, antik dünyaya; roma ve üç kıtaya

sözleşmelere ve sosyal sigortalara

yerlere tükürmemeye

-göklere tükürebilirsiniz-

israiloğulları israilkızlarını öldürürken

iyiydik, penyelere inanıyorduk

Goethe'den Acının Tarifi:Genç Werther’in Acıları

“Tanrı biliyor ya, çoğu zaman bir daha uyanmama isteğiyle hatta umuduyla yatıyorum yatağıma; sabah gözlerimi açıpta güneşi gördüğümde içerliyorum.

Ah, keşke suçsuz biri olsaydım da suçu havaya, öbür insanlara ya da başarısız girişimlerime atabilseydim, o zaman bu isteksizliğimin dayanılmaz yükü yarı yarıya hafiflemiş olurdu.

Vay halime! Fazlasıyla hissediyorum ki, bütün suç yalnızca bende – hayır, suç değil bu – bütün mutlulukların kaynağı içimde gizliydi bir zamanlar, şimdi ise bütün kederimin kaynağı gizli içimde, işte o kadar.

Bir zamanlar duyumsamaların bolluğunda yüzen, adım başı bir cennetle karşılaşan, sevgisiyle bütün dünyayı kucaklayabilecek yüreği olan o kişi değil miyim ben artık?

Şimdi bu yürek ölü, içinden hiçbir coşku yükselmiyor artık, gözlerim kurudu ve insanı ferahlatan gözyaşlarıyla artık canlanmayan duygularım, korkuyla alnımın kırışmasına neden oluyor.

Çok acı çekiyorum; çünkü yaşamımın biricik coşkusunu, çevremde bana dünyalar yaratan o kutsal, o can veren gücü yitirdim; o güç yok oldu!

Johann Wolfgang von Goethe / 1749 – 1832

Genç Werther’in Acıları (s.114 – 115)

Joseph Conrad-Chance/TALİH

Joseph Conrad

Joseph Conrad: Onu Heart of Darkness/Karanlığın Kalbi ile duymuş tanımıştım ilkin.Aşağıda yazanlar ise Chance/Talih adlı romanından.

"dönme dolap dönüyor, yüzyıl da geçse aynı yere geliyoruz. ne kadar masumdur düşüncemizde süslediğimiz insanlar. dönme dolaptan indiğimiz yerde gerçek dünya çağırıyor bizi korku tüneline. gerçek orada yatıyor, saflığımızı öldüren, aşağılarken uzun sivri tırnaklarıyla yüreğimizi kanatan, acımasız, adaletsiz yargıçlar gibi insanlarla karşılaşıyoruz, her yerde..."-Chance/Talih

Çocuk ve Allah:Fazıl Hüsnü Dağlarca

Çocuk edebiyatımız ne durumda?

Bence henüz bizde çocuk edebiyatı başlamadı. Koca koca romanlar yazıyorlar. İrili-ufaklı kitaplar yazma modası başladı.

Bu ilginin nedeni nedir sizce?

Moda ve para.

Fakir çocuk yazarlarını daha başarılı bulmanız ilginç.

Çocuğu anlıyorlar. Tek servetleri de çocuklukları.

Niçin çocuk edebiyatımızda ilerleme geç başladı sizce?

Sevgisizlikten. Anne gibi sevmeli çocuğu şair ve yazar. Çocuk edebiyatına yönelenler sevgisiz yaklaşıyorlar çocuğa. O zaman da çok yapay bir şeyler yazıyorlar. Sevgi ve doğallık da yetmez. Kalemi yazabilecek güçte olmalı. Çünkü çocuk edebiyatı en zor yazı türü. Önce anadilini çok yetkin kullanmak gerekir. Sonra sevgi, doğallık, yetenek ve dil bilinci. Ancak o zaman içindeki çocuğu görür yazar, onunla yürür. Annesinden babasından daha yakın olur çocuğa. Bu yaşta ben her çocuğun içindeyim.

Türk Edebiyatı Dergisi, Kasım 2008, Sayı 421.   röportajından bir kısım

tamamı için: http://www.beyazbulut.com/?bolum=4&ia=0&id=352