 |
| Yavuz Çetin'in Elinde PITIRCIK PAZARA GİDİYOR adlı çocuk kitabı varken |
Biri müzisyen biri düşünür. Biri şarkı yazarı biri kitap yazarı.Biri gitar virtüözü biri kalem virtüözü. İkisinin ortak noktası sanatçı olması. İkisinin ortak noktası şu an da hayatta olmamaları. Ama en önemli nokta anlatmak istediklerinin aynı şeyler olması. Paralel Yalnızlıklar diyelim biz buna. Kim ne derse desin!
Oyuncak dünya oyuncak dünya
Bu oyun çok kolay sen de oyna
Kır ve dök, yap ve boz
Yeniden başla
Hepimiz çocuklarız aslında
Kimisi askercilik oynar
Kimisi hırsız polis oynar
Kimisi evcilik oyunu oynar
Ben de müzisyeni oynarım şimdi
Bazı çocuklar hiç uslanmazlar
Onlar hep oyunbozan oldular
Durmadan üzdüler diğer çocukları
Hep bozuldu oyunun kuralları
Kimileri saklambaç oynar
Kimileri kovalamaca oynar
Kimileri doktorculuk oynar
Ben de müzisyeni oynarım şimdi
“Ne garip bir oyuncak şu insan! Yürür, konuşur ve acı çeker. 70 kilodur. Kendisine ve çevresine ait hiçbir şey bilmez. Bir nevi ıstırap makinesi. İplerini başkaları çeker. Hantal ve şapşal bir robot. Neye sevinir bilinmez. Sınırsız olan yalnız hayalleri ve acı kabiliyeti. Etten bir kafes ve aciz içinde çırpınan bir ruh. Vücut araba, akıl arabacı. Ama gözleri bağlı arabacının, arabaya hükmeden, atlar… Buda haklı: Varolmak için yokolmak lâzım, parça bütüne kavuşacak ki hasret dinsin. Bütün musiki, bütün şiir, bütün aşk, bu bir çuval kemik, bu âsi ten, bu aptalca endişeler ne olacak? Ne olacağını bilen var mı? Kader hep oynayamayacağı roller yükler insana ve ıslıklar. Alkış sahtekârların…” (Cemil Meriç, Jurnal, 3.11.1965)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
YORUM YAZMAKTAN VE PAYLAŞMAKTAN KAÇINMAYIN.YORUM YAZAN ARKADAŞLARA TEŞEKKÜRLER.